Kanıyorum / Şiir Şiiri - Ümit Özkan

KANIYORUM

Gök’ummanım tutuştu; kızıl köpükler
Bulutlara değdikçe yatamıyorum
Ölüm şimşek misali kınında bekler
Öz’benimi kor edip yakamıyorum

Alev alev yandıkça ışıyacaktım
Işıdıkça yandıkça yeşerecektim
Çiçeklenip meyvemi düşürecektim
Gözün meyvesi yaştır akamıyorum

Yansam külümden yeni bir ben doğardı
Sis buluta dönerdi, yağmur yağardı
Yüreğim karanlıktan umut sağardı
Umutsuz gönlümden utanıyorum

Şu kısacık ömrüm hep olsaydı bahar..
Açsaydı kuytularda taze zambaklar..
Âlem gülistan olsa, aksa ırmaklar…
Ah! Gönlüm göze doldu hep kanıyorum.

İnebolu - 2012