Kalpler konuşmuyor Şiiri - Ebru Karakaş 2

Kalpler neden konuşmuyor,
Ruhlar da sessiz,
Aynalar kime küskün,
Zaman usulca akıp gidiyor.
Böyle olmasa gerek yaşamak...

An dediğimiz şey
Biz değil miyiz?
Hayallerimiz değil mi
Bizi bize bağlayan?
Rüyalarımda o düğümü atan kim ?

Nasıl ulaşırım gökyüzüne,
Bulutları okşayabilir miyim?
Rüzgar olabilir miyim mesela,
Ya da bir yıldız gökyüzünde…

Sevebilir miyim tekrar,
Dokunabilir miyim ellerine?
Ne kadar daha dahilim ki yaşama
İnanın bilmiyorum.

Nefes alıp vermek mi yaşamak,
Bir mum üflemek kadar masum sevinçlerimiz… nice yıllara ...

Gülümsemek mi bir göl kenarında
Bir çift göze bakarak mesela…
Kuş sesleri, küçük bir bahçe
Biraz yağmur sonrası kokan toprak…
Ben kahve içerim, sen…
Hadi at oltanı balığa,
Akşama varmadan gün …

Güneş tüm gayretiyle selamlıyorken bizi,
Çocuklar etrafta koşturuyorken mesela,
Gözlerine daldığım o anda,
İşte o anda ;
Aldığım her nefes , binlerce yaşamıma eş…
Gözlerinse tüm ihtişamıyla…