Kalemin Eşgali Şiiri - Özdemir Aydın 2

KALEMİN EŞGALİ

Ve sen efsane, derdi bela,
dilden dile aşk-ı destan.
Ben ise hasmına yenilmiş
kılıçdar,
Önünde diz çöktüm
Ey yâr...
Ecmel gözlerine hapsolmuş hayat,
Sığmıyor bu aşka
elin, yüzün,
uğruna öldüğüm memleket.
Sığmıyor gönlüme, mavimde uçuşan kuşlar.
Kırılır kanadım,
Düşerim
Soğuk toprak bedenimi öper.
Ihlamurlar küser,
Zencefil kokar terim,
İsmin dudağıma yapışıp kalır,
Acımtırak sözcüklerim seni arar.
Isıtmıyor bedenimi,
hiç bir ateş,
ahhh hele güneş,
Bir gülüşünün yaktığı  kadar.
İçim balta girmemiş orman,
Takvimlere küsmüş,
Hangi yoldan gitsem uçuruma çıkar,
Halim pusulasız zaman.
İfşa ediyorum bu sırrı,
Ve and içiyorum,
Yokuşum olan bu yolun,
Zirvesinde cananımı bulacağım,
Seni kalbinden öpeceğim.
Bu satırları sana,
Sedir ağaçları altından yazıyorum,
Kalemimin eşgali.