Kaldırımların Lanetiyle Yazıldım

Bir ömrü sustu, şimdi kusuyor
paslı saatlerin çarkına sıkışmış çocukluğu.
Çivisi kaymış kaderin eğri cetveli,
ölçülemez hiçbir pusula ile.

Kan kokar alın çizgilerinde eski kehanet,
bir düşün kıyısında değil,
bir çığlığın boşluğunda serpildi bu ömür.
İsim verildi: sus.
Soy verildi: unut.
Ve yıllar, dikenle çiçek ayırmadan yürüdü ayaklarının altında.

Zehirli uykular geçer içinden,
karanlık, gözkapaklarına kira öder.
Yüzünde kırık bir peyzaj,
gözbebeklerinde yırtılmış ansiklopediler.
Harflerden tabut yapan bir dilin tortusu sadece.

Geceler var ya…
Cehennemle yer değiştirmiş.
Uyku bir lüks değil burada;
uyanıklık, ölüme hazırlık provası.

Yas verdiler,
üzerine geçmiş gibi duran kirli bir gömlek.
Bir zamanlar “güven” denilen şey,
şimdi sadece dilde kalmış bir sürçme.

Bu şehirle kan davası güdülüyor hâlâ.
Her kaldırımda yalnızlık mayınları,
her sokak lambası bir cellât bakışı.
Dostluk denilen şeyin omzunda
ihanetin izleri hâlâ sıcak.

Kendini anlatacak hiçbir yer kalmadı artık,
çünkü dinleyen de susan kadar suçlu.
Vicdanlar yoruldu,
sözler küle döndü.
Ve eğer cennet, bir yoksulluğun biraz üstü ise,
oraya varmak bir zafer değil, başka bir kayıptır.

Sevda?
Geçti içinden, bir hastalık gibi.
Sözlerde karşılık bulamayan şarkılar gibi.
Her son kıtada boğulan bir nefes,
yarım kalmış bir çığlık.

Aynalar unuttu çoktan,
yüzler birer yalan,
gerçek, yalnızca yara.

Küf tutmuş cümleler edildi,
bir yerinden kaldırmak için geçmişin ağırlığını,
ama ne zaman el uzatılsa
yıkıldı üstüne bütün çocukluk.

Ey zaman!
Her şeyi alıp götüren hırsız.
Neden sadece acılar unutulmaz olur?
Kaç kere doğar insan,
ölmeden önce kaç mezara sığar?

Artık anlaşılıyor ki:
Kırılmış bir kalbin sesi yoktur,
ama yeri göğü inletir içten içe.

Ve şimdi,
bu dünyanın çürümüş vicdanını taşıyor omuzlarında,
ağızlarında çiğnenmiş yeminlerin tortusu.
İsyan?
Sistemin boğazında bir öksürük.
Öyle bir öksürük ki…
Gökyüzü çatlattı sessizliğini.