Kaldığım Yerde Yokum Artık

1.

Kaldığım yerden yokum artık...
bir sokak lambası gibi yanıp sönüyor gözlerim,
dünya denen bu mezbahada
kendimi bulmak için çok insan kaybettim.

Ne vedalar birikti cebimde,
ne suskunluklar çöktü dilime…
Ben artık konuşmam,
çünkü herkes kulak kesiliyor;
ama kimse duymuyor.

---

2.

Sen gittin...
ve her şey duvarlara benzemeye başladı.
Ne zaman bir umut uzansa elime,
önce gölgesi kırıldı…
sonra kendisi.

Bana "geçmiş" diyorlar şimdi —
ama ben hâlâ
bir ömrü taşırken sırtımda
geleceğe bile kırgınım.

---

3.

Kimi zaman yolda yürürken
bir kaldırım taşı gibi hissediyorum kendimi:
ezilmeye alışmış,
ama hâlâ orada,
birinin ayağında yitmek üzere...

Bir fotoğraf gibi yaşadım seni:
kare netti,
ama zaman bulanıktı.
Ve biz,
birbirimize hiçbir zaman sığamadık.

---

4.

Bir adresim yok artık;
çünkü mektup gelmiyor,
ve artık kimse sormuyor
"yaşıyor musun hâlâ?" diye.

Ben cevapları unutalı çok oldu —
şimdi sadece
sorularla sigara içiyorum
ve dumanını
boşluğa üflüyorum...

---

5.

Bir sabah uyanacağım
ve sen hâlâ orada olmayacaksın.
O gün,
kendime bir mezar kazacağım içimde —
üzerine de yazacağım:
“Burada bir zamanlar inanan biri yattı.”

İnanç, bir kadın yüzünde kırılır bazen,
ve aşk,
sadece şiirlerde kalır.
Gerçekte ise:
ya geç kalır,
ya da fazladan gelir...

---

6.

Kaldığım yerden yokum artık.
Bu şehir artık bana dar,
sokaklar fazla tanıdık.
Ve bildiğim her şey
birer yabancıya dönüştü içimde.

En çok kendime kırgınım:
çünkü seni sevmekle kaldım
ve sen
gitmekle devam ettin...

---

7.

Ne zaman bir kadın ağlasa,
yüzünde senin siluetin beliriyor.
Ama sonra gidiyor —
çünkü senin gibi gidenler
hiçbir zaman kalmazlar.

Şimdi bir şiir yazıyorum:
içinde senin olmadığın,
ama her dizesinde senin izini taşıyan...
Tuhaf değil mi?
Bazı insanlar gider,
ama enkazı kalır.

---

8.

Kaldığım yerden yokum artık.
Bu defter bitti.
Ve ben,
o son sayfayı sana ayırdım:
okumayacağın
ve anlayamayacağın kadar güzel...