Kalbin Unuttuğu Sokaklar Şiiri - Nimet Öner

Kalbin Unuttuğu Sokaklar

Kalbin unuttuğu sokaklardan geçiyorum
adını unuttuğum bir annenin sesi çalınıyor kulağıma
Bir pencere aralığından gelen dua gibi
ya da kurumuş fesleğenin kokusu gibi
eski bir sandığın içinden yükseliyor çocukluğum

Ayakkabılarım çamur içinde
dizimde kabuk bağlamış bir düşme izi
ama en çok kalbimde bir düşkünlük var
Adım atıyorum
bir zamanlar hayal kurduğum kaldırımlara
Adım atmaktan çok
hatırlamaya çalışıyorum
hangi rüyamda terk ettim kendimi

Yıkık duvarlar arasında gizlenmiş
eski sevinçleri görüyorum
bir çocuğun ağzında ıslıkla ezberlenmiş
masum bir sevdanın melodisi gibi
Ve sonra birden susuyor sokak
sanki herkesin sustuğu yerden
yalnızca yüreğim konuşmaya devam ediyor

Bir cam kırığı gibi
gözlerime batıyor geçmişin penceresi
O ev
o sokak
ve o küçük kız
hepsi hâlâ orada
Ama ben başka biriyim artık
Ve bu kalbimin bile
unutmaya yemin ettiği bir sokağın hatırası

Azra Nimet Öner