Kalbimin Çığlığı Şiiri - Kasım Kobakçı

Bu gece çok kimsesizim,
Oda bana dar geliyor.
Bilinmeyen bir hüzün, beni boğuyor.
Yüreğim buruk, sesim cılız,
Ruhumun fısıltılarını duymuyor musun, kalbimin çığlığı gözden mi kaçıyor?
*
İnan bana, fazla direnmedim.
Kendime yalan söyleyemezdim.
O sahteliği, o yalan maskeyi takamazdım.
O sefil, kirli dünyayı seçemezdim.
*
Bu insanlara, neler oluyor?
Neden bu kaçışmalar, kim bu koşturanlar?
Bu hüzün, hangi evden geliyor?
Yoksa herkes, içinde kendini mi bitiriyor?
Yalana dayalı, bir hayata adım atıyor.
*
İşte oradasın, yanıma otur.
İnan bana, sana çok gereksinimim var!
Sözlerine gereksinimim var, kahkahana gereksinimim var, nefesine gereksinimim var.
Belki de bana, her şeyi sadece sen anlatabilirsin.
Beni, sadece sen anlarsın.
*
Ne olur, yüzündeki o tebessüm eksik olmasın.
Hadi, daha fazla duyarsız olma!
Anla, sana ihtiyacım var.
O kadar sızlıyor ki, sol göğsümün üstü!
*
Zihnimde, tuhaf bir şeyler oluyor...
Sonsuz hayal, etrafımı sarıyor.
Yanılsamalar içinde savruluyorum, bu dünyayı terk ediyorum.
Bundan sonra, geriye ne kalır?
*
Zulüm yine yanı başımda, keder yeniden tırmanıyor.
Her şey bir cevap, bir çözüm arıyor.
Bense, belirsizliğe kanat çırpıyorum.