Gözyaşı damarlarımı kuruttuktan sonra biriktirdiğim peçeteler işe yaramadı… Gölgesinde kaldı tüm olup bitenler… Yanılsama mı? Hezeyan mı? Ya da gölgeli bir düşünce paniğimi olsa gerek olanlar. Çok konuştuk seninle hayat üzerine. Hayatın anları mı bizi birbirine yakınlaştırdı, o da bilinemez. Şimdi seninle bir deniz kenarında oturup konuştuklarımızı teğet geçiyorum. Yaşamı mı bir çöplüğe attım. Geride kalan her şeyi; aşkı, özlemi, aldatmayı, bedenleri, bedenimi, sevgiyi, gözyaşını, hiçleştirdiğim tüm kabahatleri… Çöplük dolup taştı. Nasıl da biriktirmişim onca şeyi. Şimdi seni ve kendimi çok iyi anlıyorum. En çok da seni… Hayır hayır en çok da kendimi…
Uykuların kaçar geceleri
Bir türlü sabah olmayı bilmez
Dikilir gözlerin tavanda bir noktaya
Deli eden bir uğultudur başlar kulaklarında
Ne çarşaf halden anlar, ne yastık
Girmez pencerelerden beklediğin aydınlık
Devamını Oku
Bir türlü sabah olmayı bilmez
Dikilir gözlerin tavanda bir noktaya
Deli eden bir uğultudur başlar kulaklarında
Ne çarşaf halden anlar, ne yastık
Girmez pencerelerden beklediğin aydınlık




ben sen kalkar kimi anladığın da mesele olmaz o durumda.. bilinmeye layık olanı bilebilme duasıyla..
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta