Kahır Şiiri - Yavuz Bayram Çalışkan

Kahırlara verdim adımı sevda yollarında,
Doğan güller benden uzakta.
Açan çiçekler kokularını getirmiyor,
İğdelerle meltemler oynaşıyor,
Denizlere ben koşamıyorum,
Sevemiyorum dalgaları.
Çöl yalnızlığı esiyor ruhumda,
Adım kahır, soyadımı bilen yok,
Alınyazım yalnızlık,
Geleceğim ayrılık,
Gecelere yürüyorum.
Karanlıklar kollarını açıyor,
Aydınlıklar can çekişiyor,
Bulutların gözyaşına, eşlik ediyor gözlerim,
Odalar kahır dolu, odalar yalnızlık,
Katarları taşıyorum.
Sımsıcak ekmeği özledim,
Boğazıma duran, bir yumruk gibi,
Bir taş gibi yalnızlık,
Kalbimin feryadı uzak denizlere,
Gönlümün ışığı ırak sabahlara,
Avuçlarıma bakıyorum,
Sımsıkı tuttuğum çakıl taşlarını bırakıyorum,
Ellerim kan içinde.
Yüreğime bakıyorum,
Sevdiğim seni bırakıyorum,
Yüreğim kan içinde.
Arzuların son yanışı bu bedende,
Dopdolu yaşamak neyimize,
Dağıldık, dayanamadık rüzgarına,
Ne de ağırmışsın kahır, taşıyamadık.
Kuytu kaçamaklar bile hayal oldu
Duldalarda yaşamıyorum,
Sefilce şarabımı çekiyorum.
Ne serin ormanlar,
Ne yeşile sevdalı çamlar.
Saçaklardan uzanan buzlardan hep kahır damlıyor.
Yanmak var ya yürekten delicesine,
Saklasam da duygularımda,
Zor, nefes bile zor.
Yalnızlık dolu dizgin,
Kanıma girdin ya.
İpini çektin bitmeyecek sandığımız,
Ömür dediğimiz günlerin,
Çılgın arzularımı yaşayamadım,
Sevdiğimi kalbine söyleyemedim.
Saçlarını okşayacak ellerim,
Taşları denizlere atıyor.
Yıldızlara hep baktım gıpta ile,
Bir yıldız bile olamadım.
Öpmeliydim sevdanın tâ yüreğinden,
Körkütük sarhoşluk beni mahvetti.
Efkar bastı mevsimleri,
Aynalar paramparça,
Limanlar köhne,
Rıhtımlarda bekleyiş yolcuları,
Bir bulut arıyorlar, ağlamak için.
Sensiz ölsem de cehennemle,
Sessiz ölmeye gidiyorum, dostum...