yaşamın arta kalan sayfalarından gemiler yaptık
ve aynı anda attık suya.
kenetlenmişti ellerimiz ve umut akıyordu gözlerimizden
bir yarış değildi bu çünkü.
özlemlerimiz vardı sularda
ve iklimlerimiz birikecekti ılık ılık
ama benim kağıt gemim ilerleyince suda;
'kenetlenmişti ellerimiz ve umut akıyordu gözlerimizden'... ne denilebilir ki!!!
şimdi uzaklara dalarken gözlerim, daha bir ah ediyorum aynı şehrin nefes atışını başka yerlerden duymamıza...
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta