Kadının Ruhsal Dönüşümü

1. Uyanış — Köklerin Fısıltısı

Kadın, geceye adım attığında,
Kendi karanlığının sınırlarında yürüyordu.
İçinde esen rüzgar, eski köklerin fısıltısıydı;
Bilinmezlik ve korku arasında bir tereddüt…

“Ben kimim?” diye sordu kendine,
Ve rüzgar cevap verdi:

“Sen, toprağın ve göğün çocukusun,
Özgürlükle teslimiyet arasında sallanan dal.
Korkuların, seni koruyan duvarlar;
Ama cesaret, o duvarları yıkacak ilk rüzgar.”

Kadın, bu sözle yüreğinde kıvılcım hissetti,
Ve yavaş yavaş korkusunu kucaklamaya başladı.

2. Mücadele — Gölgelerin Dansı

Ay yükseldiğinde,
Kadın kendini gölgelerle çevrili buldu.
Kendi içindeki karanlıkla yüzleşmenin sancısıydı bu;
Yalnızlık, hüzün, geçmişin izleriyle bir dans.

Ay fısıldadı:

“Ben, senin gölgelerindeki ışığım.
Karanlıkla barışmadan, aydınlığa ulaşamazsın.
Her gölge, bir sırdır;
Onları çöz, kendini bul.”

Kadın, gözyaşlarını sakladı,
Ve karanlığın içinde ışığın doğuşuna tanıklık etti.

3. Kabul — Sonsuzluğun Kucağı

Yıldızlar belirdiğinde,
Kadın artık yalnız olmadığını anladı.
Sonsuzluğun sessiz bekçileri,
Her biri umut ve rehberlik dolu.

Yıldızlar dedi ki:

“Yolun uzun, ama yalnız değilsin.
Biz, senin içindeki ışığın dışarıdaki yansımalarıyız.
Bize bak, yolunu bul,
Ve sonsuzluğa yürü.”

Kadın, yıldızların rehberliğiyle,
Kendi sonsuzluğunun kâşifi oldu;
Ve evrenle bütünleşti.

4. Aydınlanma — Birlik ve Özgürlük

Sonunda,
Kadın rüzgarla, ayla, yıldızlarla bütünleşti.
O artık biriydi:
Kendi karanlığında ışık,
Kendi fırtınasında sakinlik,
Kendi yolunda rehber…

Fısıldadı:

“Ben, evrenin nefesiyim,
Karanlık ve aydınlığın dansıyım,
Özgür ve teslim olmuş bir varlık.”

Ve gece onun adımlarını kutsadı;
Kadın yürüdü,
Sonsuzluğa doğru…