Kadının Evrensel Bilgeliği

Geceyle Müracaat: Kadın, Rüzgar, Ay ve Yıldızlar

O gece, dolunayın kutsal kubbesi altında,
Kadın yürüyordu;
Ay ışığının denizinde bir yelken gibi,
Rüzgarın elinde savrulan bir yaprak gibi.

Rüzgarın sesi, dağların unuttuğu eski dillerden bir çağrıydı:
“Ey yolcu, nereden gelip nereye gidiyorsun?”
Kadın durdu, derin bir nefes aldı,
Ve cevabı yükledi rüzgarın kanatlarına:

“Ben, sonsuzluk arayışındayım,
Kendi karanlığımda parlayan bir ışık arıyorum.”

Karayel, kutsal nefes gibi doldu kadının içine:
“İşte o ışık, sende zaten var.
Ben dağların şarkısını taşırım,
Senin içinde saklı kadim bilginin yankısıyım.
Özgürlük benimle yürür,
Teslimiyet benimle solur.”

Kadın, ayın parlak yüzüne bakarak sorularını fısıldadı:
“Ay, geceyi nasıl kutsarsın?
Karanlıkta nasıl parlayabilir insan ruhu?”

Ay, zamansız ve soğuk bir bilgelikle cevap verdi:
“Ben, geceyi aydınlatan o en derin sırlarım.
Karanlık olmadan, ışık bir hiçtir.
Ruhun gölgelerinde gezmek cesaret ister.
Sen, karanlığın içinde yıldızların doğuşusun.”

Ve yıldızlar, o sonsuz ve sayısız bakışlar,
Gökyüzünde birer alev gibi titredi:
“Biz, evrenin sessiz tanıklarıyız,
Her biri bir umut, bir dua, bir kaderi anlatır.
Sonsuz yolculukta yolunu kaybedersen,
Bize bak, biz seni unutmayız.”

Kadın, tüm bu sesleri içinde birleştirdi;
Rüzgarla esen özgürlüğü,
Ayın soğuk aydınlığını,
Ve yıldızların sonsuzluğunu.

Artık o, yalnız yürüyen bir beden değildi,
O, evrenle bütünleşmiş,
Kendi varlığının kutsal sırlarını kavramıştı.

Adımları güçlendi,
Kalbi bilgelikle doldu,
Ve gecenin sessizliğinde yankılandı:

“Ben, karanlığın ve ışığın çocukuyum.
Rüzgarın nefesiyle, ayın bakışıyla,
Yıldızların rehberliğinde,
Kendi yolumu bulurum.”

Ve böylece kadın,
Geceyle, doğayla, evrenle
Bir bütün oldu,
Sonsuzluğa doğru yürümeye devam etti.