Kader Ağlarını Örmüş Şiiri - Kasım Kobakçı

Artık oyunun vadesi bitti,
Gençliğimin tüm neşesi yitti,
Hayat beni ileriye itti,
Tuzağa düştüğümü anladım.
*
Bu yolun sonunu parlak sandım,
Söylediğin her yalana kandım,
Çaresiz bir ateş ile yandım,
Bütün o gayretler boşunaymış.
*
Yardım edecek kimse kalmadı,
Dost bildiğim hatrımı sormadı,
Bu lanet dert yakamı salmadı,
Kaldım bu dünyada bir başıma.
*
Hatalarımın ağır zinciri,
Unutulmaz olanın hiç biri,
Mahvetti beni o kör kibiri,
Bütün ağırlığı omuzumda.
*
Kapılar suratıma kapandı,
Bıçak artık kemiğe dayandı,
Kalbime derin sızı saplandı,
Görünmüyor ufukta bir çare.
*
Ödeyemedim asli borcumu,
Karşılayamadım sert murcunu,
Bekliyorum acı sonucumu,
Beş kuruş kalmadı avucumda.
*
En çok inandığım, güvendiğim,
Herkesten sakınıp özendiğim,
Hayatta akıllı beğendiğim,
Yakınım vurdu beni sırtımdan.
*
Beklenen o an nihayet geldi,
Keder bütün ümitleri deldi,
Elimdeki her şeyim bir yeldi,
Meğer kader ağlarını örmüş.