Kabusumda Sen Olmalısın

Sıra dışı zaman kavramlarıyla gelmelisin bana.
Kabusumun uyandığım yanı olmalısın.
Ya da bir yudum suyun ferahlığı.
Sen, sen olmalısın.
Yüreğimde taşıdığım canın bir parçası.
Kimi vakitler, hayat bir buhrana sardığında,
Düşünebileceğim tek yanım ya da.

Yıldızsız gecelerde gökyüzünü öksüz sanırım.
Gölgeleri düşmez saçlarının o zamanlar,
Harap bitap düşmüş yıkılmışlığımın üzerine.
Başucumda hasretin,
Yaşadığım şehirde, görülmeyen bir ufuk gibi,
Yaşanmamış duyguların, yaşanmış yanı gibi,
Ya da sis kaplamış sokaklarda yarını görememek gibi,
Acı feryadı kaplar bu zamanlar.
Ne kelimeler barışıktır benimle.
Ne de küskün sokaklar.

Bu yakarışlarıma aldırma sen.
Yine gözlerimden bak hayata.
Senle gezemediğimiz vitrinlere bak.
Ne bileyim, kavuşamayan ellerimizi kenetle,
Tek başına da olsa.
Sonra, aniden bir gün benim olmadığımı hatırla.
Ve bu acıyla yeniden bak hayata.
İnan, ben yine kabuslarda seni sayıklar,
Uyandığımda suların kesik olduğunu hatırlarım.
Kurumuş boğazımdan o her zamanki kırçıl sesimle,
Adını haykırırım.
Bir fısıltı duyulsa da,
Elimde değil, ben böyle varım.

Zaman kavramını hiç hatırlamadım ben.
Sensizliğin tanyeli rengini görmeyi yeğledim hep.
Gözlerimi bir sonbahar ayazına emanet edip,
Benim yerime görüp, ve benim yerime yaşasın istedim.
Ben bu aralar hep seni görüp, seni yaşıyorum.
Oralar soğuk mu, ben üşüyorum.

19.12.2002