Jilet Gibi Sessizlik Şiiri - Rüstem Badı ...

Oda karanlık,
Ve sessizlik öyle bir keskin ki,
Her kelime boğazda düğümlenmiş,
Kanıyor, ama kimse duymuyor.

Gözler konuşuyor aslında,
Ama sözler hapsedilmiş,
Dikenli tellerle çevrili bir sessizliğin içinde.
Bir damla bile yok,
Ama kan var —
İçinde saklı kalmış kırık cümlelerin.

Konuşmak istiyorum,
Ama kelimeler jilet gibi,
Keskin, acıtıyor
Dokunmaya korkuyorum kendime.

Ve bu sessizlik,
Bir bıçak gibi ilerliyor yüreğimde,
Kırılganlıklar dizilmiş yerde,
Bir adım atsam, paramparça olacak her şey.

Dinleyen yok,
Belki de dinlemek isteyen de yok artık,
Çünkü sessizlik,
Kırılanların dilidir;
Ve kırılanlar çoğu kez,
Yaralarını saklamayı tercih eder.

Bir çocuk var içimde,
Suskun, ürkek,
Ama o da biliyor:
Bir kez konuşursa,
Her şey değişir —
Ve o değişim,
Korkutuyor.

Belki de en büyük yalnızlık,
Konuşamamak değil,
Duyulmamak,
Ve bu duyulmama hali,
Jilet gibi sessizdir.

Ama yine de,
Bir gün,
O keskin sessizlik kırılırsa,
Ve kelimeler özgür kalırsa,
İşte o zaman,
Kendime yeniden doğuşum başlar.