* Sevgi aslında akışgandır ama bazıları iletemez bozuk devreler gibi...
* Kaybettiğimizi düşündüğümüz an, aslında çok şey kazandığımızın farkına varamamaktır!
*Daha kaç kez yanmalı gönül? Her yangın sonrası korkar oldum devleşen küllerimden...
* Ayakkabılarını sevgilide bıraktığının farkında olmadan çıplak ayaklarla kendi mutsuzluğuna gittin.
* Kiraya vermişsin yüreğini artık farketmiyor kimin ikamet ettiği.
* Artık yoksun. Hiç gelmemiş ve hiç gitmemişsin gibi. Sadece kısa bir durugörü o kadar.
Dipsiz bir kuyuya düştüm
Paramparça ince bir urganla
O aydınlığa çıkmak istiyorum
Hayata küstüm biliyor musun?
Umudumun yeni filizlendiği yerde
Kıskanıyorum Seni
Dilimden
Aldı benden götürdü uzaklara
Sımsıkı doyasıya sarılamadan.
Geçti belki asırlık ömrüm
Gülmelisin derdin
Üzeceğini bilmeden
Değişmelisin derdin
Yıkarak değiştiğimi görmeden
Gezmelisin derdin
Yanımda olmanı istediğimi bilmeden
Kırdın kırmaz sandığım fanusumu,
Yıktın yıkmaz dediğim binalarımı.
Sıkıştırdın beni kendi evimde,
Küçük ve dar odalara.
Yayıldın salonuma
Bir de sigara tüttürdün üstüne.
Sen bir korkaksın
Aşktan değil
Kendinden Kaçıyorsun!
Esir etmişsin duygularını
Dilin başka
Gözlerin başka...
Bazıları çocukluktan itibaren korku ile sindirilmiştir.Büyüdüklerinde de durum değişmez. Konuşmaya korkarlar (biri azarlar diye) , karar vermeye korkarlar (bak gene yanlış karar derler diye) , adım atmaya korkarlar (yargıyla bakan gözleri görmemek için) ve bitmez korkmaları. En önemlisi büyümekten korkarlar.Çünkü alışmıştırlar onların adına konuşacak, onların adına karar verecek ve onların yerine adım atacak birilerinin olmasına.Kendileri olmayı hiç başaramamıştırlar.Artık büyüyün ve biran önce kendi ayaklarınız üzerinde yürümeye başlayın...
Hiç düşündünüz mü yaşadıklarımız yada yaptıklarımız gerçekten biz mi istedik yoksa başkalarına hayır diyemediğimiz için mi oldu?
Kaçımız düşlerinin peşinden gitmeyi seçti ve yine kaçımız hemen pes etti?
Kendimizi tanımaya çalışmak yerine kimbilir kimleri üzerimize geçirdik BEN diye?
Şimdi bir sürü BEN var içimizde ve o kadar çoklar ki hep bir ağızdan konuşuyorlar.İçimizde koca bir uğultu, yer ve yön kavramını kaybediyoruz.Biz sadeleşmedikçe, tek bir BEN olmayı başaramadıkça bu kaos devam edecek.Artık BEN olmayan ötekilerden arınma zamanı, özgürleşme zamanı.
Can dayanır mı böyle soluksuz yaşamaya?
Kırgınım sana; neden diye sorma.
Vazgeçtim, yaşama dair kavgalarımdan.
Tükendim sonu gelen sigara gibi.
Ağaç gövdesi yerine dallara tutunmaktan sıkıldım.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!