İşte sen yokken onlar benle oldu,
Gece, yağmur ve esmer çocuk.
Sen beni yerden yere vururken,
Onlar beni kurtardı,
Gece, yağmur ve esmer çocuk.
Kendimi kaybederken,
Biz miyiz? insanız diyen,
Doğruluk yapalım yok mu diyen,
Kendi kendine mi söyleyen,
Yoksa hak yolunda ölen.
Bir diyeceğim var, insanız diyene,
Böyle insanlık olmaz, ölene,
Ne zaman seni düşünsem,
Gözlerimden yaşlar akar.
Ne zaman seni aramaya çıksam,
Ayaklarım yürümez.
Günlerdir ayrıyım senden,
Yine yağmurlu bir gün,
Yürüyorum ıssız sokaklarda,
Hiç arkama bakmadan.
Yalnızlığı da hiç hissetmeden,
Kimseyi görmeden, duymadan gidiyorum.
Kervancı gibi yoldayım,
Hicranlı geceler,
Gözyaşı atılan hece,
Mazlumun başı, kesilen günler,
O yar için ağladığım geceler,
Bizi bir toplamayan kümeler.
Yârimi benden alıp götürürler,
Seni kaybettim,
Tutamıyorum kendimi anne,
Ağlamam geliyor,
Ağlamak istiyorum anne,
Niye, niye anne!
Niye bizden ayrıldın.
Sen benim yalnızlığım,
Sen benim günlüğüm,
Deniz kadar sevdiğim,
Çiçek kadar, güzel sevdiğim.
Sen yalnızlığımın gülüşü oldun,
Yaşlı bir kadın gördüm anneciği,
Dağın başında oturuyordum,
Gözlerinden yaşlar akıyordu,
Mutluluğun düşmanı olmuş, sanki.
Birbilsen anne gözlerindeki ışıltıları sönmüş,
Kaç kere öldürecekti,kendini biliryor musun anne?
Ders çalışamıyorum,
Hasretine alışamıyorum,
Hayalin başımda görkemli bir şato,
Kalbime hiç sorma,
Kalbim sana kırgın.
Ne tırnak kaldı, ne de saç,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!