İyi bilmezdik Şiiri - Deniz Turkozu

bugünümden alın ve vermeyin yarına
dünüm bitti, sadece şimdi var işte burada
derken-

alın hatıra kutumu götürün
günlüklerimi, mektuplarımı
pasaportlarım kitaplığın altındaki dosyanın içinde
götünüze sokun, lazım değil artık hiçbiri
rathausa ve konsolosluğa haber verin
silsinler bruckner straße 12deki ikametimi

işin garibi hala denk geliyorum kendime aynalarda
hep değişik biri ne zaman baksam
tam zamanıydı
saçlarımı uzatıyorum ilk defa
ne düşünmüştüm bu kararı verirken acaba?

tesadüf olamaz neden aklımda bartleby ve şükerası
böyle zamanlarda salonda voltada adımlarım:
‘’aslında kendimi bir mobilya gibi hissediyorum ve
bildiğim kadarıyla mobilyalar yazmaz’’ demişti cadou
üstelik şunlar vardı mezar taşının üstünde:
‘’başarısız bir şekilde, daha fazla mobilya olmayı denedim,
ama bunu bile beceremedim
böylece hayatım boyunca tek bir mobilya oldum,
sonuçta gerisinin sessizlik olduğunu düşünürsek
bu da az bir şey değil’’

sıkıldım saatleri saymaktan
nolcaksa olsun artık
az mı çok mu koydum votka
biraz cigara kurtarır mı şu anı
dua etsem dokuzlara varır mı yolum aydınlığa
ses yok yine kimseden
çıplağım bahçede dolunay tepede

soğuk burda akşam
biraz daha uzar ben ölünce tırnaklarım saçım
farketmese de kimse
hep bir ağızdan der miydiniz ulan
iyi bilirdik diye