İsyan ve Sükût Şiiri - İsmail Utku

Soldu, açmıyor güllerim,
Geçmez gün ve saatlerim,
Hepsi de birer birer
Gittiler dost bildiklerim.

Şimdi ben;
İhanetin pençesinde,
Gözlerimde bir ışık,
Dilimde beyaz türkü,
Yeni bir dünyanın
Özlemini çekerim.

Eskidi prangalar,
Yosun tuttu umutlar,
Üşüdü şimdi bahar.
Kar yağdı güllere, kar!
Dudağımda bir sükût
Ruhumda bir isyan var.
Anlamıyor dilimden
Zevk yoksulu insanlar.

Yalnızlığın koynunda
Kayboldu ümitlerim.
Belirsiz bir karaltı
Yaklaşıyor içime...
Ardımda nal sesleri
Önümde bir bataklık;
Buz kesilir nefesim
Büyür hep gözbebeğim.
Meçhûl bir yere doğru
Her gün yürür giderim.

(27 Aralık 1992 – Sivas)