İstasyon Şiiri - Halil Bozdoğanoğlu

Üstü kar yüklü trenler geliyor,
Elazığ’dan , Erzurum’ dan.
Mahcup evlere dönüyor yüreğim.
On dokuz yaşım titriyor bir avuçta.
Göğsümde açtığın yer hala boş.
Sorma, niye...
Yoksan,
Ha Erzurum, ha Osmaniye.
Seneler önce,
Takvimlere bıraktım kaderimi.
Sonra...
Ta... uzaklardan gemiler geçiyor.
Avuçlarıma sığmayan rüzgarları kokluyorum.
Yaşamak hep “ keşke” oluyor.
Bu şehirde çılgın yağmurlar başlıyor,
Islanıyor...ıslanıyorum.
Şimdi......
Unut diyorum beynime,
O sokağı unut.
Surlara asılı sarmaşıkları,
Bahçesinde kan kırmızı gülleri
Unut.....
Başka hülyalarla dolaş.
Gönlünü başka baharlarla avut.
Kanadı kırık bir yanını bırak,
Eylül yüklü bahçelerden vazgeç.
Nar kırmızı arzuları,
Kasvetli ikindileri bekleme.
Giden gitti...
Hazin esti rüzgar.
Vakit akşam,
Perdeler kapanıyor,
Oyun bitti.
Bu gün dün olunca bak halime.
Gözlerim camlarda yorulur.
“Ayaklarım suya erer”
Beni anlarsın günü gelince.
Gündüzleri boş ver “GÜLÜM”
Ölürsem ölürüm,
Ama...
Mutlaka bir gece....
Mutlaka bir gece...