Ali Ayçil Şiirleri - Şair Ali Ayçil

Ben bu iskelenin süryanisiyim
giden gider
bana kalır güneşin kızıllığı
herkesi uğurlayan o uğurlanmaz hüzün
ayırmaz kıyısından içimdeki korsanı

Gelen kim
böyle yekten?

hurucunda takım taklavat
temiz peşkir
bir tutam saç

Burada vakitler durgun bir göle civilenmis
kugular ilk kuguyu yuzup duruyor hala
bir yaprak sararınca tüm tabiat titriyor
ölüme kef geliyor,çünkü her yan musalla

Çekilsin ardımsıra sürgüsü dış kapının

Açılırda şafak defteri
kalın divitler düşer ince yapraklarına
gün başlar akreplerde çırak tedirginliği
bir ayağı uçuruma uyanır
gözlerinde ceylan kalmış kim varsa
ödüne iğne gibi dokunur durur hayat

İçindeki denizlerde
masallarını avlayan korsanlara vuruldun
sualini abes buldu müneccimler
ezberlenmiş uçurumların kenarında oynuyordum

gece sır tutan ağzıyla ağaran günü öptüğünde

Son çırağı ben idim
ortasında yedi göbek çınarı
sulayarak büyüten arastanın

İri,pençeliydi elleri ustamın
demiri haddeden geçirirken

Hem yaralı hem yakını bir yaralının
kırıldı kuş sesinden direkleri dünyanın, kaldım eşikte sübyan
kaldım cümle ovayla temmuzun köklerinde, yaşlanmış ağaçlara dert oldum.
Kimi görsem dedim işte burdayım, iki ince boynumun arasında
kimi görsem dilim buruk, kelimeler ölümlü, sesim anadan üryan.

Gitti son ulak;gözü titrek
bir mühür gibi hurucunda taşıyarak

şehrin çarşılarında bingün bir arya
üşüttü mangal yüreğini taş konakların

I.
Evin dantel işleyeni uyanıyor
kına ve kuş sesiyle hafifletiyor şilteleri
göğe bir ferahlık yayılıyor aralandıkça
araladıkça ergen kızlar ağustos pencerelerini

Kalbinin durağında eyleşmeden geçiver
verimli kuluçkada peydahlanan balçığın
tahammülsüz atların sırtına bindirildi

bırak da can çekişsin bir alabalık gibi
ruhun kirli sularda gözeyi anımsama