İstanbul'un Fethi Şiiri - Ahmet Tarık Alkan

İstanbul’un Fethi

Yedi tepe üstüne doğmuştu güneş,
Çağrıyordu kalbinde bir kudret, bir eş.
"İstanbul fetholunacaktır!" der,
Hadîs-i şerifle yanardı her nefer.

Kumandan ne güzel, asker ne aziz,
Kalbinde imandır o yüce deniz.
Fatih’tir o kutlu müjdenin adı,
Yazıldı ebedî zaferin tadı.

Surlar dimdik, zaman kör bir kaledir,
Ama iman varsa, her engel erir.
Koca toplar gürleyip yere vurur,
Taş değil, kalplerdir öncece durur.

Yılmamıştı ordu, gün geceden zor,
Her gönülde tek bir inanç: Fetih var!
Kılıçlar parıldar, sancaklar parlar,
Zincir kırılırken tarih de parlar.

Deniz durmuş, düşman zincirle övün,
Ama Fatih başka yollar düşünür.
Gemileri yürüttü karadan bir,
Dağlar bile eğildi bu kudretin.

Kaygan rampalarda kürekler yürür,
Gecede yıldızlar bu gücü görür.
Yankılandı dağlar, ormanlar titrer,
Tahta gemilerle fetih yürürler.

Ayasofya sustu, bekledi sesi,
Ezanla duyuldu fethin neşesi.
Çağrılar göklere yükselip erdi,
Bir çağ kapandı, yenisi geldi.

Fethedildi şehir, gönüller doldu,
Yedi iklim birden hayranlık soldu.
"Ne güzel kumandan!" yankıdı semâ,
"Ne güzel askerler!" dedi her duâ.

Çağ değişti o an, yazıldı zaman,
Fatih’in elinde adalet, iman.
Bir devlet doğurdu bu mukaddes an,
Tarihe mühürdür bu kutlu ferman.

İşte o gündür ki, susar her lisan,
İstanbul’la coşar Türk’ün destanı.
Çağları sarsan bu büyük fetihtir,
Son sözü ezandır, susan kilittir.

Ahmet Tarık ALKAN