Havası griye çalan İstanbul’da, sıradan bir gündü,
Henüz yazılmamış, bir roman kadar da uzun.
Yelkovan akrebi, saniyeler saliseleri kovalarken,
Zift kokan yollar ayaklarımın altında eriyordu.
Tramvayın kalabalığından sokaklara akıyor insanların yorgun gölgeleri,
Sonra, martılar kadar özgürdüm gökyüzünde.
İstanbul kollarımda... Sevgilimsiz...
Her gün bu kadar güzel mi bu deniz?
Böyle mi görünür gökyüzü her zaman?
Her zaman güzel mi bu kadar,
Bu eşya, bu pencere?
Değil,
Vallahi değil;
Devamını Oku
Böyle mi görünür gökyüzü her zaman?
Her zaman güzel mi bu kadar,
Bu eşya, bu pencere?
Değil,
Vallahi değil;
