İstanbul Ağlıyor

Doğa yasalarını çiğnemiş
Cayır cayır yanıyor sensiz baharlar
Gizli gizli içeri sokuyor yollarını özlem
Hasret kokuları genzime doluyor
Yol soracak birini arıyorum,
Göz kapaklarım uykuya tükeniyor
Karanlıklar etrafı kolluyor
Uzun yıllarımı alan İstanbul, geride ağlıyor.
Çok soğuk bir güz akşamı
Boğazın akıntılarında hissizleşen,
Kaskatı kesilen bir adamım ben.
Batan gün beni götürememişti,
Kış darbesini indirmek için bekliyor
Annemi aradı gözlerim, yoktu.
Kuru soğuklar ayaz kesiyor
Arada bir beni de yokluyor
Üşüyorum kurtulamadığım ayazlardan
Kuvvetimi alan İstanbul gerilerde ağlıyor
Sığınaktı akşam kahveleri, merhametime sığınak
Sığıntı görülen düşlerim yalınayak
Gözlerim takılıyor ışıklara
Dönüp baktığım da gençliğime,
Oturup İstanbul mendillerle ağlıyor
Zamanım yoktu zaman içinde belki
Sürükleniyordum, aylak sokaklarda
Dönüp baktığım da boz buruşuk hatıralara
O rüyalar şehri İstanbul ağlıyordu.