Issız Çöl Şiiri - Neslihan Ayakta

Telefonum hiç çalmıyor...
Yalnızım, çevremde kimse yok.
Issız bir çöldeyim adeta,
Çevreme baktıkça ağlıyorum.
Gözyaşlarım bile beni kurtaramıyor.
Biliyor musun, burdan bir kuş bile geçmiyor.
Tek başımayım, çok korkuyorum.
Sıcak hem de çok sıcak,
Sıcaktan boğuluyorum.
Ne yapacağımı bilmiyorum.
Oraya buraya koşacak halim kalmadı.
Burada bir yılan, bir akrep bile yok.
Ben deniz kızıydım, ne arıyorum burada?
Bilemiyorum, hiçbirşeyi anlayamıyorum.
Artık beynim durdu, sanki yaşamıyorum.
Ölümden beter bu...
Ne gözyaşım kaldı ne de dayanacak gücüm.
Yardım çığlığı bile atamıyorum,
Zaten sesimi hiçbir zaman duyuramadım.
Bu bir kabus olmalı,
Rüya olsaydı bir atlı gelip beni kurtarırdı.
Ama burada sadece ben varım, bir de çöl.
Ucu bucağı olmayan bir çöl...
Acaba öldüm mü diyorum kendime,
Bu çekeceğim ceza mıydı acaba?
Söylesene... (28.01.99)