Işığın Gölgesinde Şiiri - Sinan Bayram

Bir tapınakta başladı fısıltı,
ışık eğildi, dua sustu.
Bir melek kanadını kırdı gökyüzünde,
ve karanlık, bir düşünce gibi doğdu insanın aklında.

Ateşin diliyle yazılmıştı kader,
ama su, hâlâ Tanrı’nın elindeydi.
Bilim — bir pusula,
inanç — sonsuz bir labirent.
Ve biz, ortasında duran kayıp yolcular.

Bir yanda melekler:
ışığı taşır ama anlamazlar.
Bir yanda şeytanlar:
sorarlar, ama yanıtı yakarlar.

İnsan, ikisinin kesiştiği çizgidir —
aklın ve korkunun
aynı bedende yankısı.

Roma’nın taşlarında yankılanır dua,
bir kuş gibi yükselir göğe,
ama yere düşen her kanat
yeni bir sır açar.

Tanrı susar.
Çünkü bazen sessizlik,
en saf vahiydir.

Ve ben anlarım:
Şeytan, düşen bir melek değil,
fazla soru soran bir insanmış.

Sinan Bayram