Işığın Girdiği Yer Şiiri - Seyrani Göl

Bir su damlasıydım önce,
düşmeye hazır ama bekleyen
ne toprağa varabildim
ne göğe dönebildim.

Sonra
rüzgârda savrulan bir yaprak oldum,
dalından kopmuş,
ama hâlâ ağaçla konuşan.

Her halim
bir eksiklik sandım,
meğer o boşluklar
ışığın girdiği yer'miş.

Bir kaya gibi sustum yıllarca,
içimden geçen nehri
kimse duymadı.
Oysa en derin ses
sessizliğin içinden akar.

Gölgeyle barışınca
ışığı tanıdım,
yıkıldığım her yerde
kök saldım kendime.

Bir çiçek gibi
açmadım kimseye
kendime doğru açtım yapraklarımı,
ve her katmanımda
kendimle karşılaştım.

Tam olmak
bir bütüne kavuşmak değilmiş,
her parçayı
olduğu yerde sevebilmekmiş.

Ne fazlayım şimdi,
ne eksik.
Ne yoldayım artık,
ne de vardım.

Sadece
oluyorum.
Her an yeniden.

Ve öğrendim:
Bazen en büyük dönüş
hiçbir yere gitmeden gerçekleşir.
S.GÖL