Irgat Şiiri - Emine Sipahi

Güneş daha doğmadan,
Göğe çiğ düşmeden,
O çoktan tarladadır.

Ağzında acı tütün,
Dudaklarında yanık bir iz,
Sanki dertlerini gizler dumanında.

Ellerinde nasır,
Avuçları taş gibi,
Ömür boyu sürülmüş bir toprağın iziyle dolu.

Ter akar alnından,
Toprağa karışır tuzlu damlalar,
Çocuklarının ekmeği büyür o damlalarda.

Rüzgar geçer üstünden,
Ama ne serinlik bırakır,
Ne de umut.

Yalnızca yorgun bir nefes kalır
Birde sırtında kamburlaşan yıllar.

Kimse bilmez ,
Kuru ekmeğin ardında,
Nasıl kanadığını parmaklarının.

Oysa o,
Sessizce duâ eder akşam ezanında:
''Yeter ki evimden açlık geçmesin''