İnzivanın Ötesinde Bir Ağırlık

‎İnzivanın Ötesinde Bir Ağırlık
‎
‎
‎Ben bu hayata yüksekten bakmadım.
‎Toprağa yakın durdum, belki bu yüzden kırılmadım, ama çok ezildim.
‎Bir sükûnettim; kimse okumadı.
‎Oysa içimde kıyametle yarışan bir yangın taşıyordum.
‎Adını edep koymuştum.
‎
‎Edep, bana göre bir duruş değildi yalnızca.
‎Bir kelime gibi geçmedi içimden.
‎Bir yük gibi, bazen omuzlarımı çökerten,
‎Bazen beni ayağa kaldıran bir sırdı.
‎Boyumu aşardı.
‎Bir çocuğun anne kokusuna susamışlığı gibi
‎Ben de edebin içinde sığınılacak bir yer arardım.
‎
‎Zamanla anladım:
‎İnsanlar, yükü olmayanları daha çok alkışlıyordu.
‎Hafif olan uçuyordu,
‎Ağır olan yere saplanıyordu.
‎
‎Ve ben her zaman yere yakın kalmayı seçtim.
‎Çünkü yüküm hafif değildi.
‎Çünkü başımı dik tutmayı değil,
‎Hakkın önünde eğilmeyi öğrendim.
‎
‎Çoğu sustuğum yer,
‎Sadece dilimle değil, kalbimle yandığım yerdi.
‎Çünkü dil susar bazen, ama kalp bağırır.
‎Ben kalbimin sesini duyanlardan oldum,
‎Ama kimseye anlatamadım.
‎
‎İhanetler gördüm,
‎Sadakatle susanları haksızlıkla ezenleri,
‎Hakikati kendi çıkarına göre evirenleri,
‎Ve en kötüsü de;
‎Edebi, acizlik sananları...
‎
‎Ben hiçbir zaman yukarıda olmadım.
‎Ama yukarıdan bakanlara da boyun eğmedim.
‎Çünkü insan, kendini ne kadar yukarıda görürse
‎O kadar alçalmış demektir gözümde.
‎Çünkü edep,
‎Ne bir oturuşun süsü
‎Ne bir sözün yaldızıdır.
‎Edep, hiç kimse görmezken de
‎Aynı kalabilmektir.
‎
‎Bir gün biri bana dedi ki:
‎“Sen niye susuyorsun?”
‎Dedim ki:
‎“Sözüm var ama sahibine ulaşmaz,
‎Ulaşsa da anlamaz.
‎Ve ben boş yere konuşamam.”
‎Çünkü kelimeler, en çok da kıymetsiz dudaklarda heba olur.
‎
‎Sonra sustuğum yerlerde büyüdüm.
‎Büyüdükçe anladım:
‎En büyük yük, görünmeyenmiş.
‎En derin yara, kanamayanmış.
‎Ve en hakiki duruş, alkışsız olanmış.
‎
‎Ben işte o gün edebimi alnıma yazdım.
‎O gün bir karar verdim:
‎Kalabalıklarda görünmeyeceğim.
‎Ama Allah'ın bildiği yerde var olacağım.
‎
‎Ve şimdi...
‎Sorma bana "kim oldun" diye.
‎Ben, oldum işte.
‎Görünmeyeni taşıyan,
‎Konuşmayan ama anlayan,
‎Eğilmeyen ama kırılmayan,
‎Ve her sabah kendi kalbinde yeniden doğan biriyim.
‎
‎
‎Çünkü bazen bir insan, sadece edebiyle yaşar.
‎Ve edep, boyunu aşsa da ruhuna sığar.
‎
‎Mehmet bildir