İnsanlık Müzesi Şiiri - Hatice Güzen

bir oda:
göz kapıda, kucaklayan el
ihanetin gölgesini bekler
dua sanır düşen parıltıyı
kapı aralanır
el yoktur
duvarda
zamanın unuttuğu yüzler asılı

bir oda:
avuçlarda sayılar, kayıtsız
uyanık olmalı insan diyen taşlaşmış diller
doğruluk kayıp
mideye oturmuş taş
sessiz, derin iç çekişler

bir koridor:
her yol mübah
merdivenler kemiklerden
alkış çöker omuza
başarı maskeler ardında
unutulmuş yüzler saklı

bir oda:
birini yücelten eller
diğerlerini sessizliğe gömer
her yükseliş hafızayı siler
her gölge kalabalığı unutur

karşılıklı aynalar:
kendine bakmaz, başkasının karanlığında yıkanır
çatlaklar parlatılır
yüzsüzlük yankılanır
kim kimi kırdı bilinmez
yalnızca camda yansıyan boşluk

bir oda:
avuçlarda yokluk
gözlerde yitik ışık
yalınayak çocuk duvara yaslanmış
umut gibi, kırılgan, taze

bir oda:
çerçevede aşk:
çıplak, çıkarısız, masum
dünyanın yıkımında sessiz bekler
dokunulamayan, kaybolmayan

bir başka oda:
ışığın yansımasını sevenler
gösterişin aynasında boğulur
sergi vitrini, içi boş

bir oda:
bıçağın oyduğu yüz
derinin ardında aynı hikaye
suskunluk ve maske
kalkmaz perde

duvarlar arasında:
savaşın hatırası parçalanmış bedenlerde
çocuk eli, anne sesi, baba düşü
yitip gitmiş, unutulmuş

bir başka duvar:
adı silinmişler
ne yazılmış ne silinmiş
unutulmaya terk edilmiş
boşlukta eksilmiş

bir masa:
butonlar arasında çiçek büyüten eller
ekmeye devam eden
görünmeyene inanan

bir kapı:
merhaba denildiğinde
ad değil şekil verilir insana
görünmeyen iplerle bağlı
etikete sıkışmış

bir oda:
kilitli bedenler, ışığını unutan gözler
güneşi hayal eder
özgürlük penceresiz şiir

koridorda kahkahalar:
taklit gülüşler, acının maskesi
gözlerde ıslaklık
içine gizlenmiş çığlık

bir oda:
duvarda parıltılı söz
altında yarım kalmış çocuk resmi
boyası yetmemiş gülümsemeye
afişte kalmış umut

bir kat:
sahne hazır, ışıklar açık
seyirci yok
alkış banttan
boş iç konuşur kelimeleri
belki umut, belki hiçlik

bodrum kat:
cam vitrinlerde etiketsizler
gün boyu taşırlar yükü
gece isimsiz uyurlar
bir sandalyeye dönüşürler
kaldırılmamak için
adlarını unuturuz

bir oda:
terazisi kırık masa
karşısında dili kilitli biri
içinde kor yanar
duyan yok
bilen çok
ama herkes sağır
en çok susan
en çok yanan

bir kat:
kimlikler duvarda asılı
bir zamanlar birine ait
şimdi herkes başkasının adıyla geçer
her bakışta giz
her kaçışta saklılık
gören yok
görünmek istemeyen çok

bir oda:
herkes kendiyle tokalaşır
ama kimse kendi adını bilmez
iç ses boğulur
dış görünüş şarkı söyler
makyaj akmasın diye
gözyaşı ertelenir
ağlamak
içe çekilen makas sesi

bir oda:
duvarda tek bir soru
neden geldik
cevapsız
her eşya fısıldar soruyu
yalnız sandalye
eksik taneyle yarım tespih
ayna yüz göstermez
sadece gözler sorar

bir oda:
kapanmış kitaplar
başlığı sevgi üzerine
tozlu raflardan düşer kuş kanadı
herkes sevdiğini unutur
çünkü Yaradan’ı unutur
kimse duymaz
kendi yankısıyla meşgul herkes

bir oda:
bir bebek
ilk adımını atmadan
bacağını kaybeder

bir oda:
su bulamaz bedenler
ölümü bekler
diğer tarafta
doymazlar doldurur dünyayı

bir oda:
bir cenaze var
ama ölen yok
herkes eksilmiş
biraz ölmüş
tabut boş
ağıt ağır
duvarda:
ölümden kaçan
yaşamı tanımaz

bir oda:
şiirler cam vitrinlerde
kırık mısralar
kısık dize uçları
her biri dilek gibi kurur
üzerinde yazar:
şiir bile yetmez
altında kalem ucu kırık
ama hâlâ tutulmak ister

bir oda:
tek pencere
tek sandalye
üstünde adı yazılmamış defter
bir çift göz sayfayı çevirmiyor
sadece el bırakıyor üstüne
çünkü hâlâ
dokunmak
yazmaktan daha gerçektir
çünkü hâlâ
boşluk insanı anlatır

çıkışta
açık sayfa
tek kelime: insan
ama
kim yazdı
kim unuttu
kim sadece baktı
belli değil

"İnsan, sergilenen değil
tanıklık edendir
ama çoğu zaman
sadece geçip gider"