Sahi neydi bizi içi boş et parçaları olmaktan alıkoyan?
Başta ruhumuz sanırdım bunu.
Derin duygularla bakan bir çift göz sanırdım.
Nasıl da normalleştiriyoruz her şeyi?
Ben normalleştirmezdim. Belki de bundandı bir çift göze bu denli anlam yükleyişim.
Bundandı belki de tüm saf duygularımı, iyi niyetlerimi onları böcek gibi ezecek yaratıkların ayaklarına serişim.
Utanın! Hiç ettiğiniz sevgimden utanın!
Bu yağmur... bu yağmur... bu kıldan ince
Nefesten yumuşak yağan bu yağmur...
Bu yağmur... bu yağmur... bir gün dinince.
Aynalar yüzümü tanımaz olur.
Bu yağmur kanımı boğan bir iplik
Devamını Oku
Nefesten yumuşak yağan bu yağmur...
Bu yağmur... bu yağmur... bir gün dinince.
Aynalar yüzümü tanımaz olur.
Bu yağmur kanımı boğan bir iplik




Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta