İnsanlar Şiiri - Kemal Çakır

İnsanlar tanırız;
eli var, ama ayaksız
sürünür de el açmazlar.

İnsanlar tanırız;
elsiz, ayaksız,
harikalar yaratırlar.

İnsanlar tanırız;
hem elli, hem ayaklı
çalışır da fayda sağlamazlar.

İnsanlar tanırız;
hiç çalışmadan
dünyayı yutarlar.

İnsanlar tanırız;
sadece kendisi için
durmadan çalışırlar.

İnsanlar tanırız;
adam gibi çalışır
adam gibi anılırlar.

İnsanlar tanırız;
dalkavukluğa
pezevenkliğe bayılırlar.

İnsanlar tanırız;
övünmeyi marifet
sanırlar.

İnsanlar tanırız;
oturduğu koltuğa
hiç yakışmazlar.

İnsanlar tanırız;
Allah Aşkı ile
hep ağlar dururlar.

İnsanlar tanırız;
her şeyi gurur meselesi
yaparlar.

İnsanlar tanırız;
yetim malına
el uzatırlar.

İnsanlar tanırız;
şiirlerde, şarkılarda
yaşarlar.

İnsanlar tanırız;
bir damla ile
dolup taşarlar.

İnsanlar tanırız;
anasını boyar
babasına satarlar.

İnsanlar tanırız;
aç ve susuz
bir lokmaya muhtaçlar.

İnsanlar tanırız;
kendi kendinden
hesap sorarlar.

İnsanlar tanırız;
hiç bir şeye
inanmazlar.

İnsanlar tanırız;
konuşurken
eziyet yaparlar.

İnsanlar tanırız;
kendi yağı ile
kavrulurlar.

İnsanlar tanırız;
ufak bir rüzgarda
savrulurlar.

İ n s a n l a r t a n ı r ı z;
nesilden nesile
özlemle,saygıyla a n ı l ı r l a r.

Ekim 2000