İnsan olmanın özverisi...

Utanç duvarı radarına yakalanmayan vampir yarasanın kızarmayan yüzüne tükürmenin onurunu yaşayan insanlardan olabilmenin mücadelesinde bir ömür tüketmenin güzelliğini görebilmek sevgi dolu yüce gönüllere nasip olur ya; onlar çok azdır bu, dünya denilen mekanda.

Dünyanın rüzgârlarında savurup attığı ne çok çöp vardır, koca deryalarında.
Dünyanında deryanında sabrı tükendi artık, temizleyemediği koca sularında.
Yılgınlığın derin isyanı vardır, köpüğü kirli müsilajlarında.

Dünya, yaşatırken yitiriyor sabrını,
Yaşamın dengesinin tam ortasına dinamit döşeyen insan denilen akıllı mahlukatın doymak bilmeyen tamahında.
Vermeden almanın alışkanlığında cebi doldurma bencilliğinde.
Ne kadar da egolu ruhlar dolaşıyor, katletmeye meyilli gladyatör edasıyla sevgisiz yürekler dünyanın cennet köşelerinde.

Haydi! Biraz silkelen ve sevgi penceresinden bak cama konan serçeye.
Hep bir arayış, hep bir hırs, ey gafil!
Yaşamın direnci içinde, nereden bakıyorsun ki;
Ötelediğin ölüm denilen gerçeğe.

Lafazan tavırlarda, hep bir doktirin ürettiğini sanan her birey.
Lafa gelince, boş konuşmalarda kişiliğini ele veriyorsun be ahmak!
Hey gidi hey!

Göçmen kuşun yeteneğini sorgulaya bilirmisin?
Onda yaradanın verdiği pusulayı, yön tarifini görebilirmisin.
Ey gafil!
Yaşattığını yaşamadan can verebilirmisin?
Sen ki, göçen kuşlardan yön tarifini öğrene bilirmisin.

Nekes tavırların, pinti yalnızlığınla,
Beş vakit ibadet yapsanda;
Yaradana sevgisiz kalbinle yakın olabilirmisin?
Nefsine yenilip, cana, mala, kastedip,
Özlediğin cennete yaradanın huzuna gidebilirmisin.

Kurduğun düşük cümleler ele veriyor kibrini.
Anlıyorum, anlıyorum, dilin akıtıyor gönlündeki zehrini.
Ne melek olabilirsin, ne de şeytan.
İnsan olabilmenin meziyetini ruhunda hissedebilir misin.