İnsan Olmak Şiiri - Dünya Yükünün Hamalı

Acaba İnsan mı?

Nihali Tarzında, sadece biraz daha gündelikçe...

Annem derdi ki:
“Kim ki birini çirkin diye küçümsüyorsa,
bilesin, asıl çirkin odur.”
“Gönlü güzel olan, çirkin olmaz.
Gönlü güzel bakar, güzel görür.”

Altı üstü bir çiçek koklayacaktık...
Bir sokak köpeğine mama uzatacaktık.
İki üç insan tanıyacaktık,
belki birini sevecektik,
sonra çekip gidecektik bu dünyadan.

Ama öyle bir vakte denk geldi ki yolumuz...
Vicdanlar taş kesilmiş,
sapıklık marifet sayılmış,
katiller kahraman yapılmış,
cehalet dinden sayılmış.
Sevgisizlik, nefret, öfke...
Hep üstümüze boca edildi.

Ben sana uyup insan olmaya çalıştım anne.
"İyilik yap, faydan dokunsun" dedin ya...
Ben gerçekten inanıp öyle yaşadım.
Ama sen bilmiyordun sanırım:
Diğer analar, çocuklarına böyle şeyler öğretmemiş.
Onlar büyütmemiş, beslemiş sadece.
Kötülüğü öğretmişler,
ya da en azından dur dememişler.

Ben insan olayım derken
bütün kötülükleri kendi kalbimde durdurmaya çalıştım.
İçimde bir ordu vardı…
Ama savaş tek taraflıydı.

Ve anne,
İnsan olmaya çalışmam,
neredeyse hayatıma mal oldu.