İnsan Şiiri - Müjgan Kızıleniş

Zor değil gibi değil mi...Ama derin bir konu..Yani İnsan düşünen hayvan mıdır..Bu derinliğe inerken vurgun yemek de var işin içinde...Tabi korku nereye kadar...

İnsan; sadece düşünebilmesi insan olmaya yetmeyen..Düşündükleriyle insanlığı allak bullak eden...Ya da düşündükleri yüzünden yasaklanan,yasaklayan...Bazen yaşıyorken öldürülen ya da öyle sanılan...Bazen öldükten sonra da yaşatılan.

İnsan.Tek kitapla yetinmeyen.Ait olan ya da olmayan.Yerde,gökte,denizde arayan kendini.Kendini kendinde arayan.İnsanda arayan.Ürettiğinde,değiştirip geliştirdiğinde kendini bulan...Ya da kaybeden...Aldanan...Aldatılan...İhanet eden...İhanete uğrayan...Anlaşılamayan...İnsan...

İnsanım düşünen,yanılan,mücadele eden,farkeden insanım...İnsanım hep pişmanlıkları,hep keşkeleri olan...Hata üzerine hata yapan...Yine de yılmayan usanmayan...Ders alan...Evinde işinde aşında; yaşamın her yerinde herkes için hak isteyen.Neden zorba desinler,neden yakıştırmalar yapsınlar...Evrenselliğim neden kapatılsın dört duvar arasına...Doğrularımı kendi doğrularına,maddi manevi çıkarlarına tehlike gören...İnsan değil kafamı ezmeye niyetlenen.

Yazık...Haksızlığa uğrayanlardan kendime teselli bulmama.Yazık duyarlılığımın kafasını toprağa gömüp suskunluğuma.Yazık insanım diyenin önüne barikatlar kurmama...Tutunamayışlarıma...Kaçışlarıma...Yazık elimden birşey gelmezlerime.

İnsanım...Yaşadığım dünyaya,sevgim sonsuz insan olan insana...İnsanım...Düşünen...Düşündürmek isteyen...Hem kendi içinde...Hem hayatın içinde...Ölüme meydan okuyan...