İncitme Gönül Şiiri - Veysel Soysal

Safsataya başlama,
Her gördüğün haşlama.
Keyif için taşlama;
İti incitme gönül.

Terbiye et tuz ile,
Sil öfkeni buz ile,
Dehleyip mahmuz ile,
Atı incitme gönül.

Feryat edip dört yana
İbreti var insana.
Üfleyip de ayrana,
Sütü incitme gönül.

Küfür dile bıtırak.
Arıyı etme merak.
Balı peteğe bırak,
Tadı incitme gönül.

Isıtsın bucakları.
Şefkatli kucakları.
Söndürme ocakları.
Odu incitme gönül.

Koşuşturma telaşla,
Kendi nefsini taşla,
Yakacağın ataşla,
Yadı incitme gönül.

Yeryüzünü bürüyüp,
Ayağını sürüyüp,
Azametli yürüyüp,
Otu incitme gönül.

Sükut emri verip de.
Gonca gülü derip de.
Bülbülleri yerip de.
Dudu incitme gönül.

Takarak takıştırıp,
Anlamlar sıkıştırıp,
Kendine yakıştırıp
Udu incitme gönül.

Sükut akıla süstür.
Sanma sana mahsustur.
Veysel Soysal’ı sustur.
Adı incitme gönül.