İmren Çelik Şiirleri - Şair İmren Çelik

ben tamamen yanlızım,
birisi beni özlemiyor mu?

ve ben kanıyorsam,kanayacağım!
umursamadığını bilerek...

gidişinin ardından;
suskunluğun gramer kurallarını işgal eden,
çığlıklar attı beyin hücrelerim..
hayatımın sen'li bölümlerinden bir dilim delil arayan umutlarım,
-miş'li geçmiş zaman ciltlerine sensiz bir konu oldu sevgilim..

rüyalarımın z/amansız dövünmelerinde,yağmur çiseler yokluğuna ve yüreğimdeki fırtına dinmez asla..
bunun için kükrer asırlardır bu kadın aşk'a!
utangaç köpüklerle çalkalanan denizi izlediğim zamanlarımda olur benim..
gözlerine bağdaş kurup soluklandığım sevdanın vuslatı uzaktır bana..
sızılarım sancı doğurur,sancılarım ac......ı..
gözlerimin ütopyasına düşen nemlerin şavkında,

can çekişiyor masumiyetim bedenimde!
eskisi kadar cesur değilim,
sesim de yüreğim kadar ürkek ve titrek çıkıyor artık;
yitip giden sevgilinin ardından....

dolunay soğuk geceme mutasyon sağlıyor,

İade edemediğim;
s'öz dinlemez vakitler elimde patladı Jake!
İzmir'in en ücra köşesine oturdu düş'lerim,
ömrümün geri kalan günlerini seyre dalar sevgilim...
Özünü bulduğu bir şeytan gülümsedi kararan şafaktan!
Hası bayat karakter fukarası ruhlar akıyor kıyılarımdan!

Gönlüm ufuktaki yalnızlığımı gördü,
sen bulanıklaşıyorsun artık gözümde..
Buğulanmış cama çarparken yağmur damlaları yazdığım adın yok dilimde!
Ayrılık zamanının hangi köşesine sıkıştı benliğim hatırlamıyorum;
İşine gelmeyen buluşmalardan kaçışların var aklımda..
Çam diplerinde petunyaları kuruturken ellerimde..

mazhar olacağım daha kaç yorgunluk vardı bilmiyordum;
başı kopmuş toplu iğneyle yüklü bir define ararcasına toprağı eşeler gibi başlamıştım toprak kokan g'özlerinde aşk'ı eşelemeye,oysa ne bekliyordum ki; taptaze bir ölüm çıkacağını adın gibi biliyordum!

sen sustukça;
gözyaşlarım beni boğdu.
gözyaşlarımı tuz misali bastığım,
yaranın feryadıyla irkildim düşlerimden..
kaybettiğim varlığına akıttığım gözyaşlarım,
helaldir sana sevgilim..

anne ellerimi getirdim sana geçmiş z'amanlardan,
koyu sancılarıma, kızıl merhemimdir öğütlerin!
sana seni fısıldadığım günlerin g'özü toprağa düş'tü...
güneşi yağmura bulanmış parmaklarım var artık anne,
emeklerin buruşturduğu ellerini ver bana anne;
öpüp alnıma koydukça tenimden silinecek ayrılıklar var ruhumda...

Saçlarım rüzgarın sesiyle sarulurken güneşin batışını bekliyorum
Gölgeler beni kovalarcasına uzanırken arkamdan
İzliyorum dolunayın doğuşunu
Gecenin çocukları başlıyor ezgilerini sislerde yankılamaya
Gözlerim soğuk rüzgara direnirken
Ruhum üşüyor sonsuz boşluklarda