İmkansız Kuğu (2) Şiiri - Ömer Yücekaya 2

muttasıl gürleyen bir gökyüzüydüm
can kulağıyla dinleseniz
duyacaktınız içimdeki fırtınanın ayak sesini

duymasanız da görecektiniz
kundakçısına aşık bir orman gibi
sizden bir kıvılcım beklediğimi

kalbimi bir pankart gibi açmış
kangren şiirler asmıştım köprüden önceki o son çıkışa
okusanız…
bilecektiniz
bütün saatleri aşka kurduğumu

öyle t’uzaktınız ki…
bilmediniz
b i l e m e d i n i z
zil zurna size aşık olduğumu

mürdüm rengi akşamlarda
aşkın kapısını aralayıp
birlikte bir tarih yazmaya bir gülüşünüz yetecekti
gülmediniz matmazel
g ü l e m e d i n i z

siz bir gülüşü bile esirgeyince
isyanın kızıl tayları şaha kalktı içim de
kan revan oldu göğsüm
sanırsınız bir savaştan çıktım
ahh ben sizi çocuklar kadar masum sevdim

oysa…
hep azı karar çoğu zarardı sizin sevmeleriniz
hep kekremsi
hep acı…

şimdi…
sabır taşına çevirdim kalbimi
size ait bütün duygularımdan taş duvarlar ördüm
mutsuz su kuşları uçsa da nehirlerimden
Polyanna’ya taş çıkartırcasına
mutluyum taklidi yapıyorum

siz arka bahçeniz de ölü toprağı sererken
aşkımın üstüne
yüzüme şapşal tebessümler asıp
“Dünya yansa yorganım yok içinde” umursamazlığıyla
çıldırmış gibi ha bire gülüyorum

aşktan ölünmüyormuş matmazel
bakınız, bende ölmüyorum