İlk Gibi Son Şiiri - Turgay Kantürk

Ağzımda o çürük güneş, koşuyorum,
Gök gibi, uzak gibi, bilmiyor kimse,
Ey sonsuzluk, ey bir maviyle göçebe,
Hüzün ey, sendin zaman, yok saatte kum!

Bir şey vardı unuttuğum, anılar mı
Böyle yorgun, gündüzle titreyen ayna,
Avucumda ölümlü bir deniz, söyle
Çocukluğum söyle, batıp çıkan gemi.

İlk gibiydim ıslanan bu yağmurda, kim
Bilir ne zaman uyandım, bir eski
Sokak, yitirdiğim geceyle tanıştım.

Yinim sarsıldı ağaçlar gibi, iklim
Yok sandım, uzak kuşlardı o ikindi,
Uyandım sesimle, ilk gibi son gibi!