Askıda sustum!
O biçim sarhoş
Gelecektim oysa
Boşlukta sallanırken ayaklarım
Siyah bir poşetin petrol kokusu ve zift karası kör etti beni
Ekmek gibiydim, bayat...
Bilinmezliğim ağzımdan salınıyor... Tam kenarından uzayıp, incelip, kopuyor. Keşke tükürseydim ama uykuda yakalandım! Ayaktayım. İçimde bir vagon dolusu insan var!
Ayakları camlara taşmış, elleri sarsılan zeminde; dengesiz, karmaşık, şişko, sıska, çirkin
ve güzel insanlar… Kokuları mideme baskı yapıyor, kusacağım… Nöbet halinde bir uyku bu…
Hep aynı saatte, aynı yerde yakalar beni. Bir vagon dolusu gürültü ve kargaşa etrafıma
toplanır. Kaskatı kesilmiş bacaklarım, kaidemi tutar; yere yuvarlanmayayım diye…
Sağ gözüm yarı açık, baş aşağı, boşluğa; çözemediğim kendimi uzatıyor… İstesem uzayan o
Bilmediğin için adını tanımlayamadığından ilk aklına gelen şey, hiçbir nesnenin var olmadığı sahipsiz ve yeri belirsiz, meçhul, tarifsiz bir muammadır boşluk... Yaşamın her anında suratına çarpabilecek seni alaşağı edebilecek ve çözümsüzlüğe itebilecek zincirleme bir kavgadır boşluk... Bir an ile diğeri arasında ustaca saklanan ve pusu kuran her an yakalanma korkusudur boşluk... Kimi zaman tuhaf bir yabancılık bazen ise kör bir karanlıktır boşluk... Planlanmayanı, yazgıyı ve öngörüyü hiçe sayan hatta dinle ve insanlıkla alay eden; ateşten, dumandan ve yanan hiçbir şeyden oluşmamış dahası, havadan, sudan, topraktan da olmayan hissiz bir varoluştur boşluk... Kimsenin hatta en önemlisi tanrının bile bilmediği bir kayboluştur boşluk... Her yüreğin içerisinde olan, bilmeden gidilen, bazen dönülen bazen ise dönülemeyen bir hanedir boşluk... İktidarın baş edemediği bir sancıdır boşluk... Çarmıha gerilen bir peygamberdir boşluk... Buzağıya, heykele, güneşe ve ateşe tapınmaktır boşluk...Asanın nehre açtığı bir inanıştır boşluk... Yabancılığın ta kendisi, tanıştığında yüzünün resmidir boşluk... Her hayalin geçtiği bir kapıdır boşluk... Yaşamın iç sesidir boşluk... Ve bir cinayettir boşluk... Uysallığın köşe taşı, sessizliğin kabullenişidir boşluk... Belki de tanrının paranoyasıdır boşluk...
Çevrelendi mavi… Ayaklarım nasılda kuytusunda denizin, ıslak ve üşüyor! Taşlara seğiren ne çok küçük balık var. Toplandıklarında koca bir yosun sanırsın… Suda kırılıyor yosun ve taş... Ayaklarım büyüyor okyanusa varacak kadar.
“Kayayı yalayan su, iştahının izini bırakır tuzuyla!” şu an da rüzgâr fısıldadı…
Bir duba askıda batıp çıkıyor… Yarısı susamış diğer yarısı çoktan boğulmuş! Tıpkı, bedenin düşünceden vazgeçmesi gibi; bir tarafı var olmanın telaşında, ötesi suya kıvrılmış, büsbütün soğuk!
Uzakta bir şilep kaptanına nazlanıyor ulaşmamak için… Bilirim, denizi en çok gemiler sever! Çünkü batınca
kaptan kaçmak için uğraşır filikasıyla… Denizin bağrına saplanır batan geminin sancakları, varlığa yurt olurlar sonra…
Suya teslim oluyorum, çünkü; insandan kaçıyorum… İnsan, erdeminde iki fikri barındırır. Biri kör kuyu gibidir,
Düşünceler-1
Düşüncelerim düşüyor…
Kışa soyunmuş, yapraksız bir ağaçtan
Soğuk, hem de çok soğuk
Ayaz kurutuyor gözlerimi
Uzakta, en uzakta...
Adını unuttu gezegen
Sendeledi
Tam düşecekken
Tanrı koluna girdi
Dost değildi oysa…
İçimde kül var!
Milyar yıllık kaosun gerilmesi...
Alnımdaki izi göstermek istiyorum
Gözümdeki çapağı saklamadım hiç!
Eşya olmasa; Renk, evsiz kalmaz mıydı?
Kıkırdıyor gece...
Ağaç ayrı, asfalt ayrı, duvar ayrı…
Damlıyor çeşme, rahminden pis su giderine...
Anası var ama o bir piç
Ve doğuyor
Kentin karanlık kokusuna…
İçinde kötülük var senin
İçimde kusma halisin sen!
Bir zürafanın gerdanına dolanıyor bacaklarım
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!