İlenç Şiiri - Ömer Yücekaya 2

Kuşatılmış bir nehirim
Artık okyanuslar kucak açmıyor bana
Kendi içimde çürüyorum

Aynalardan da silindi siluetim
Şimdi hangi kapıyı çalsam
Şeytan taşlar gibi taşlıyor beni
Aşkın ebabil kuşları

Bir zaman munis bir kedi uysallığıyla
Kendini sevdiren aşk
Yaklaşmaz oldu yanıma
Belki de kayıp bir kıta gibi ben kaybettim aşkı
Avuçlarımın paramparça atlasın da

Artık gök gürlemiyor da
Bulutlar ağız birliği etmişçesine bana küfrediyor gibi
O çok sevdiğim yağmur var ya..
Artık yüzüme tükürür gibi yağıyor

Sanki aforoz edilmiş müritler gibi lanetlendim

Kimin ilenci bu
Bilmiyorum
Nazara mı geldim
Kötücül bir büyücünün hışmına mı uğradım
Onu da bilmiyorum

Bildiğim
Kayışı kopmuş Rus tüfeği gibi uzandı yatağıma
Aşksızlığın fosilleşmiş cesedi
Kurtulmak istedikçe çamur gibi sıvandı üstüme
Bu kahrolası ilenç

Darağacında sallanan bir ceset gibi
Aşksızlığın boşluğunda muttasıl sallanıyorum

Sen bakma aşksızlıktan dem vurduğuma
İşin aslı…
Sensiz olmak zül geliyor bana
Karabasan gibi üstüme çökmüş bu ilence değil
Ben sensiz olmaya dayanamıyorum

Yokluğun ölüm kadar hafif
Yaşamak kadar ağır
Ben artık t a ş ı y a m ı y o r u m