İki Yağmur Damlasının Sen Hali

Çıplak ayaklarımla yürüdüm sana...
Yağmurun yeryüzüne değil, içime yağdığı o gece.

İki damla düştü omuzlarıma...
İlk damla sağ omzuma...
ama bu bir damla değildi.
Sanki senin susuşunun cisim bulmuş haliydi.
Beni hatırlıyordu,
unutulmaz medeniyetlerin sözleriyle gezindi…
İçimi ısıttı, hiç üşütmedi.
Çünkü belki de,
bana bıraktığın nefesin ta kendisiydi....

Gökyüzü, senin adını fısıldayan tarafından sağanak olup yağmıştı.
İçimden bir ses:
"Ben onun eksik bıraktığı kelimeyim," dedi.
Ve sağ omzumdan içime süzüldü ince bir yanışla...
Bir hediyeydi.
Bir suskunlukla mühürlenmiş itiraftı.

İkinci damla…
O çok daha sessizdi.
Sol omzuma şefkatle indi,
ama indikten sonra bir dağın ağırlığıyla eşitti...
Kalbimin sende olduğunu biliyordu,
biraz delilikti ve biraz çok fazla aşktı.
Omzumda silinmez bir iz bıraktı.

İki damla…
Biri "ömrüm" diye fısıldarken,
diğeri "sensiz ölürüm" diyordu.
Ve o iki kelime, birleşip içimde bir yankı uyandırıyordu.
Senin adını taşıyorken
Benim yokluğumla mezar gibi kazılıyordu.

Ve ben?
Ben tam orada ölüyordu
ama kimse fark etmiyordu.

Yağmur, bütün gözyaşlarımı sakladı.
O yağmurlu gecede,
Gökyüzü bile benden daha az ağladı.

Çıplak ayaklarımla yürümeye devam ettim.
Yerler sırılsıklamdı.
Ama toprağın teni, benimkinden daha sıcaktı.

Bu dünya ilk defa bana sarılıyordu.
Adımlarımın sesi ise hiç çıkmıyordu.
Yere düşen damlalara değen ayaklarım,
sadece âşık bir kadının ayaklarıydı.
Sevmekten hiç vazgeçmemiş bir kadının yola muhtaç ayakları...

Yağmur git gide daha çok içime yağdı.
Ve biliyor musun?
Ben hâlâ durmadan sana doğru yürüyorum…
Çünkü seni bulduğumda,
her adımda yeniden doğacağımı iyi biliyorum.

4 Mayıs 2025 Pazar