İki Irksız Çocuk Şiiri - Suna Doğanay

Sırtına yorgunluk gibi yaslandığım çam,
Salladı dallarını, yüzü toy bir Haiti
Suyun aynasında, rüzgârın ısırık izinde
Hayal bile edemediğim onur tacı altında
Kan mı düştü aklıma, bırakın rahat oynasın çocuk.

İçimde çağlar boyu taşıdığım yük
Sinek yüzlü çocukları hatırlatır bana hep.
Yüreğim doludizgin gözdağı, öfkem kabarık
Tafrası yön mü değişti tarifi imkânsız ihanetin?
Söyleyin, nedendir giderek artan voltajı kahroluşumun?

Serbest bıraktım özgür filmin aktörlerini.
Yanıp yanıp sönsün diye üçer beşer yıldızlar
Ne falakanın günlüğü açılsın bir daha
Ne “Tomato! ” çağrısıyla gelen ölümler
Her anım, her dönüşüm av mevsimi
Ortaçağ öykülerini silmekle uğraşırken gözlerim

Apansız koşup, dev bir çınara sığındı simsiyah inci
Ah! Spartaküs’müş gördüğü bin cana değer
Hep aynı kördüğümü çözen dedektif sevinciyle
Çiçek tarlasında, kelebek düşünde terk edilmiş
Nasıl kırgın, nasıl kor Vezüv yüzü anlatamam.
Bütün renklerin soluşuydu ortakçılardan arta kalan.

Az ötede, oyun parkını arşınlıyordu iki kız çocuk.
Zulme inat, ayrışmaya inat, sarmaş dolaş kol kola
Biri yeşil vadide bembeyaz düşesti
Diğeri gecenin gerçek yüzü kadar kara
Öterek dönen topacın çemberinde
Tarihin ipliğini pazara çıkaran

Durma çocuk, çevir bereketli kolunu tulumbanın.
İç kana kana
İç ki görsün dünya âlem kardeşçe nasıl yaşanırmış
Nasıl kaynatılırmış soyu pusuda bekleyen yarasaların
Arınsın vahşetten ruh, yıkansın deniz ışıkla.
Aynı çatı altında, tek şemsiye yeter bize.

Demir atın düşlerime, oturun dizlerime.
Gökyüzüne saraylar kuralım köleliği unutup,
Yeryüzüne filden çadır gönül borcuyla
Zıplayın… Zıplayın… Ki yeniden doğsun güneş
Zıplayın beyaz bulutlara yol yakınken
Henüz keşfedilmemiş orkestra cıvıltısıyla