II/Resim Şiiri - Ali Gençay

belli ki;
şarkı söylüyor kadın
çok eski bir zaman
solmuş resmin siyahı,beyazı
çevrildiğinde arkası
zor okunan ecnebice el yazı
“Since 1901,İstanbul and madam”

ince dudakları var,bukleli saçları
gözlerinde ışık
sıkıca tutmuş avucunda leylakları
bende ekliyorum tarihe
aylardan bahar ayı
bir eliyle eşlik etmiş şarkısına
eteği uzun da olsa utangaç oturması
perdesi açık
haliç dolmuş odasına
duyulur gibi Beyoğlu’nun tramvay çanı

sehpada iki kadeh var
biri yarım diğerinin duruyor dudak payı
şişeye bakılırsa Fransız şarabı
düşünüyorum;
sevilmiş kadın gülümsüyor dudakları
bu görüntü kaçmaz
adam patlatıyor flaşı
kaçıramamış şişede ki parlamayı

sandalye üzerinde üniforma
kapamış fırfırlar yıldızlarını
rengi beyaz,demek ki; bahriye subayı
güzel kadını ölümsüzleştirmiş
yıllarca kendine saklamıştı
bir anda çekildi
bir asır saklandı
geriye kalan o yalı
bir de o resim
çerçevesi gümüş kakmalı