İhtiyar Ve Ben Şiiri - Cihan Paça

engebeli göründüğümün farkındayım
ince belli zarif patikalar bir tepe başında bitiyor
ben o gördüğün ihtiyarın arkasındayım
az sonra göreceksin
dağ yoluna vardığımızda öne hep beni itiyor

yorulacak mı düşüncesi
tüm hafızamı silip süpürüyordu
göz ucuyla bakıyordum, lakin
derin huşu içerisinde ve çok sakin
anladım sürekli gelen genç rüzgarlar
onu hep alnından öpüyordu

göller çıkıyordu karşımıza aralıklarla
mevsimi kurak olanlar gibi atıyordu kendini
akabinde bir yeşillik mavilik sarıyordu bedenini
ayaklarımda görüyordum ki her iki elini
zor bela tutunuyordum kayalıklara

ihtiyarla yaşamak zordur aynı hayatta
çünkü
sabahları uğruyordu yanımıza dağ kuşları
ben hep uykuda oluyordum o ise ayakta
bir yandan konuşurken onlarla
bir yandan da seriyormuş üstüme yokuşları