İhsan Ertem Şiirleri - Şair İhsan Ertem

(ı)
Tevekkül

Rüzgâr aldı savurdu, düştü kara, karınca
Yağan tipi iyice, onu kara karınca
Dünyası kararınca, karınca kararınca

İbrahim taşları üst üste yığdı
Mevlanın hanesi gönüldür gönül
İnanmış kulunun kalbine sığdı
Talibin kıblesi gönüldür gönül

Bana bir ev yapta sana gelsinler

ALEM açar cehalet, yazan benim der KALEM,
Şeyler yoktan var olmaz, Vâr'ın varı bu ÂLEM.
Hüner tutan eldedir, yek kalem nasıl YAZAR? ,
YAZ AR reçetemi dost, yıkılsın kumdan KALEM

AK, AR SUYU dilimden, ver dilime coşkuyu

Bir nida duydum bu gün
Şeş cihetten münezzeh
Rabbime uydum bu gün
Tenden etten münezzeh

Ben bir kevser damlasıyım
Hudutsuzum kab tanımam
Muhammed'in damgasıyım
Haktan başka rab tanımam

Nerde doğsa Hakkın kulu

Ey! Işığını güneşten alan
Cömertçe saçan
Kâlp rehberi, dilârâ.
Gönül nurum, ay yüzlüm.
Ey! Canıma kast eden sevgili
Hani beni, ten kaygısından kurtaracaktın?

Can evimde taht kuransın
Hasretim sana hasretim
Sol yanımda dem vuransın
Hasretim sana hasretim

Bülbüllere güller gibi

Kafesler onunla var
Bülbül kafeste tutsak
Nefesler onunla var
Gönül nefeste tutsak

Haksızımız haklımız

Ben yoksulum diyen kişi
Canı başı vermen gerek
Bende kulum diyen kişi
Her bir sırra ermen gerek

Tek başına yapamazsın

Hiç bir zaman masonlar, aza para vermedi,
Sırf bu yüzden Gazze’de azap ara vermedi.

Ak barış demek diye, karayı gösterdiler,
Aba altından, beyaz sarayı gösterdiler,
İnsan hakkı diyene, parayı gösterdiler.