İdrak Yolları Şiiri - Esra Nizam

İdrak yolları

On sekiz nisan, iki bin yirmi beş!
Bugünü unutmama günü ilan ettim.
Yapılanları değil,
yapılmayanları unutmamak için.
Bugünü, milat kabul ettim.

…

Ömrümün en sisli kışındayım.
Bilmem kaçıncı evre.
Kimselerin görmediği,
görenlerin aldırmadığı
bir hikaye var gözlerimde.
Sanki beni tanıyanların
gördüğü bir rüyaydım.
Hiç var olmadım.
Öyle kayıtsız kaldılar
kan dolu avuçlarıma.
Nihayetinde , kendime kaldım.

Yakın bir zamana kadar
eski bir şarkının içine sakladığım,
sevdiklerim vardı.
“İyi dostlar biriktirdim ,
hepsi ailem oldu “
Ne kadar anlamsız geliyor şimdi.
Minnetlik değil, ibretlik kalplermiş.
Hatırdan yoksun istisnalar!
El birliğiyle,
yarınlarımı kandırdılar.

Hepsinin kalplerine,
sevgi tohumları bırakmıştım.
Emindim.
Ektiğimi biçebilseydim
hepsini tebrik edecektim.
Hasat vakti geldiğinde
En güvendiklerim
vurgun oldu bana.
Özenle hazırlanmış bir kefen gibi
Hayal kırıklığı giydirdiler üzerime.

Hâl böyleyken Azizim
Kelimelerin gücüyle
savurduğum bu sitemler
haklı bir kızgınlıktan doğdu.
Susmayı çok istedim aslında da,
tabiatıma aykırı olurdu.
Şiir kisvesinde ,
halka mâl ettim hepsini.
Bu kadarına şükretsinler.
Zira sustuklarım,
yazdıklarımdan daha zehirli.

İçlerinden üzerine alınmadan,
bu dizeleri seslendirenlerde çıkacak.
Gram utanmayacaklar ha!
Es geçemezdim elbette.
Garantiye aldım.
Allah’a şikayet ettim hepsini.
Düşman sayana lafım yok.
En azından niyetleri ortada.
Lakin üzülerek söylüyorum ki:
Dost bildiklerime
kötü haber mayetindedir bu şiir!
“BUGÜN DE ÖLMEDİM”
Sırf siz sevinmeyin diye !
…

18.04.2025
BİLKENT GÜNLÜKLERİ SERİ 2