İçindeki Fırtınaya Selam

İnsan bir dünyadır:
Kimi dağlar kadar dik durur,
Kimi okyanuslar gibi derinlerde kaynar.
Herkesin içinde bir mevsim değişir,
Biri baharı yaşarken,
Diğeri kışın ortasında donar.

Görünen yüzüne bakıp "Mutlu," dersin,
Oysa arka sokaklarında yangın çıkmış.
Depremler sessizce kemirir temelini,
Volkan patlamalarını saklar gülüşünün altında.
Dışarıya "İyiyim" diyen her dudak,
İçeride bir fırtınanın kapısını kilitler.

Biri kuraklıkla boğuşur, susuz;
Biri sel sularında kaybolmuş.
"Niye böylesin?" diye sorma.
Çünkü herkesin toprağında
Başka türlü bir yağmur yağıyor,
Ve kimse,
Başkasının bulutundan şemsiye yapamaz.

Yargılamak kolay:
"Zayıf," dersin titreyene,
"Tuhaf," dersin susana.
Oysa bilmezsin;
En ağır yükler,
En sessiz omuzlarda taşınır.
Ve o omuzlar,
Çatırdarken bile gülmesini bilir.

Bu yüzden,
Yolda gördüğün her yüzü
Bir kitabın kapağı sanma.
İçindeki hikâyeyi bilmediğin insanın,
Cümlelerine virgül bile koyma.
Çünkü herkes,
Kendi dilinde yazılmış
Bir destanı taşır sırtında…

Şimdi biliyorum:
Dünya dediğin,
Milyarlarca insanın içindeki fırtınanın
Toplamından ibaret.
Bu yüzden,
Birbirimize değil,
Sessizliğimize sarılalım
Çünkü herkes,
Kendi gökyüzünün altında
Bir başınaymış gibi yaşar!