Zamane çocukluğuydu,
topun sahibi ile kurulan takım,
taşlardan kurulan yamuk çizgili kale.
Kan ter, toz toprak, içersinde onlarca çocuk,
o bağırışlar arasında,
koruyup kollayan tiz bir anne şefkati.
Son düdüğü çalarak oyunu bitirirdi.
Âlâyiş-i dünyâdan el çekmege niyyet var
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Devamını Oku
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta