İçimin Yolculukları

İçimden içime yolculuklar yapıyorum,
Bazen cam kenarı,
Manzarası bol,
Neşesi bol....
Bazen de iki koltuk arasına sıkışmış gibi,
Boğuluyorum,
Çığlık çığlığa kalıyor,
Olduğum yere çöküyor,
Hiçbir şeyi görmüyor gibi
Bir pencere kenarına hasret.
Kimse duymuyor gibi.
Herkes kendi yolculuğunda gibi.
Kimi yol boyunca uykuda gibi,
Kimi okuyup duruyor,
Ne okuduğunu da bilmiyor gibi,
Kimi pek memnun halinden,
Her anın tadını,
Hatta suyunu sıkıp içmeye çalışıyor gibi.
Bu saniyeler benim,
Tadını çıkaracağım yiyeceğim , gezeceğim,
Güleceğim herşeye der gibi.
Yalnız bir ihtiyar,
Yolculuklardan yorgun,
O biliyor gibi önceden yolun sonunu
Bu filmi ben izlemiştim havasında,
Sadece işin yorgunluk kısmına
Takılmış kafası.
Yol beni ikiye bölmüş
Ben yolu sever olmuşum.
Yollarda arıyorum o en sever,
En mutlu kız çocuğu hallerimi,
Yollarda bekler olmuşum özlediğim
Kim varsa?
İçimden içime yolculuklar yapıyorum,
Bazen otobüs dolu,
Bazen yapayalnız,
Bazen sadece sen ve ben.
İki masum Dünya yolcusu,
Kenarında çiçekler bezeli asfalt yollar uzadıkça
uzuyor,
Annem oluyor sonunda,
Babam kokuyor,
Sonra sen oluyorsun,
Ellerinde çiçekler,
Bir gülümseme.
Küçük bir kuş ve
Kelebek düşler.
Oysa ne çok sevmişim ben yoluda
Yolcuyuda,
Yola sevdalananıda.
Yolun ucunu tutanıda.

Mine Yılmaz Sevinç
10.Ekim.2022
08:30